maandag 19 september 2016

Een nieuw begin

Steeds vaker merk ik dat ik heel graag dingen zou willen doen of ervaren en voelen, maar dat ik vervolgens niks met dat gevoel doe. Een zo'n gevoel was bloggen! Ik lees al jaren met plezier blogs, raak er altijd super gemotiveerd door en heb dan ook helemaal zin om mijn eigen plekje op het internet te vullen met foto's en berichtjes. Alleen blijft het dan vaak bij een idee. Een paar keer heb ik de stap genomen om een blogje te beginnen via Google's blogger, maar perfectionisme en "mijn-leven-is-toch-niet-interessant-genoeg-gedachten" nemen het dan over, waarna ik de blog zo snel mogelijk weer verwijder. Maar wat heb ik eigenlijk te verliezen? Precies. Helemaal niets.

Dus hierbij! Ik ben Annemarie, ik ben tweeëntwintig lentes jong en ik kom uit het prachtige, vlakke Friesland. En ja, ik spreek ook echt Fries, ook al ben in geboren en getogen in Leeuwarden. Dat komt allemaal omdat mijn moeder geboren is in het pittoreske Seisbierrum, en ik dus, tot ik naar de kleuterschool ging, geen woord Nederlands met haar heb gesproken. Mijn vader spreekt verder geen Fries, dus die had het er maar lastig mee in het begin ;-). Ik woon in een prachtig monumentaal pand, een herenhuis in de oude binnenstad van Leeuwarden, samen met mijn grote liefdes: mijn cavia's Sam en Betty.

Na een vijf jaar durende mislukte poging om een gymnasiumdiploma te halen, heb ik eindexamen gedaan op de havo en ben ik daarna toegelaten op de kunstacademie. Ik huppel inmiddels ook alweer drie jaren rond op Academie Minerva in Groningen. Meestal weet ik niet zo goed welke richting ik op huppel, maar meestal kom ik toch weer uit bij vormgeving :-).

Op mijn kleine stukje internet kom je waarschijnlijk veel foto's tegen uit mijn dagelijks leven, mijn pogingen om een #fitgirl te worden en de frustraties die negen maanden herfst per jaar soms meebrengen hier in Nederland (ik bedoel, laten we eerlijk zijn; wie wil er nou niet dat die indian summer voor altijd blijft duren? Dat dacht ik). Ook lijkt het me een goede stok achter de deur om wat vaker toe te geven aan het gevoel dat ik meer zou willen doen of meer zou willen ervaren.

Komen jullie vaker even langs om te lezen?

Liefs,

Annemarie